«...Προβλέπεται, ότι το 2020 η κατάθλιψη θα αποτελεί παγκοσμίως, τη δεύτερη σε συχνότητα αιτία θανάτου και αναπηρίας...». Η συγκεκριμένη εκτίμηση έγινε από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (Π.Ο.Υ.) πριν είκοσι περίπου χρόνια, το 1998 και φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται απολύτως.

Η κατάθλιψη θεωρείται ως η πιο συχνή ψυχική διαταραχή. Ένας στους πέντε ανθρώπους θα βιώσει την κατάθλιψη κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ωστόσο, μόνο το 20% από αυτούς θα λάβει την κατάλληλη θεραπεία.

Υπολογίζεται ότι η κατάθλιψη, ως η κύρια αιτία αναπηρίας, επηρεάζει παγκοσμίως περί τα 350 εκατομμύρια ανθρώπους. Τα 30 εκατομμύρια από αυτούς είναι Ευρωπαίοι πολίτες, που στην πλειοψηφία τους βρίσκονται σε παραγωγική ηλικία.

Η σημασία της κατάθλιψης δεν συνδέεται μόνο με τον αναμφισβήτητα μεγάλο αριθμό των ατόμων που υποφέρουν τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικογένειες τους ή με με τον κίνδυνο αυτοκαταστροφής που σχετίζεται με την πάθηση, αλλά και με το υψηλό κοινωνικοοικονομικό κόστος που προκαλεί.

Το κόστος αυτό στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το 2010, υπολογίσθηκε στα 92 περίπου δισεκατομμύρια ευρώ, με το μεγαλύτερο μέρος του να είναι έμμεσο κόστος, όπως η επίπτωση στην παραγωγικότητα των ασθενών, οι αναρρωτικές άδειες και οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις με αφορμή τη νόσο. Συμπτώματα όπως οι διαταραχές της μνήμης, η διάσπαση της προσοχής, η δυσκολία στην συγκέντρωση, η επιβράδυνση της σκέψης και η δυσκολία στη λήψη αποφάσεων, που κυριαρχούν στην κλινική εικόνα της κατάθλιψης, δημιουργούν σημαντικό πρόβλημα στην αντιμετώπιση θεμάτων της καθημερινότητας και έχουν αρνητική επίδραση στην απόδοση των ασθενών στην εργασία τους.

Εκτιμάται ότι το 10% των εργαζομένων έχει πάρει κάποια στιγμή άδεια από την εργασία του λόγω κατάθλιψης ενώ, κατά τη διάρκεια κάθε καταθλιπτικού επεισοδίου, ο ασθενής χάνει περισσότερες από τριάντα εργάσιμες ημέρες.

Παρ΄ όλα αυτά, ή θεραπεία της κατάθλιψης με την χορήγηση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, που στερούνται αξιοσημείωτων παρενεργειών είναι πλέον δυνατή, αρκεί η αντιμετώπιση της νόσου να ξεκινήσει νωρίς, από το πρώτο επεισόδιο, δεδομένου ότι η αποτελεσματική αντιμετώπισή της μειώνεται σταδιακά, όσο ο χρόνος νόσησης μεγαλώνει.

Δρ. Κωνσταντίνος Ψάρρος
Ψυχίατρος, Επίκουρος Καθηγητής Ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Αθηνών